Z biegiem czasu zaspokajanie potrzeb współczesnej turystyki masowej weszło w ostrą kolizję z założeniami Tatrzańskiego Parku Narodowego (założonego w 1954r.) w zakresie ochrony przyrody. Coraz wyraźniej zarysowało się niebezpieczeństwo przekroczenia ograniczonej chłonności turystycznej Tatr i związanych z tym konsekwencji w ich środowisku naturalnym.
Pomimo ogólnego niedostatku w dziedzinie zagospodarowania turystycznego, napływ turystów do Zakopane noclegi przybierał stale na sile. W 1955 roku osiągnął on 630 tys. osób, a więc ponad dziesięciokrotnie więcej aniżeli w roku 1938, kiedy zanotowano najwyższy poziom w okresie międzywojennym. W połowie lat pięćdziesiątych stanowiło to ponad 10% całego ruchu krajowego. W latach sześćdziesiątych liczba turystów zwiększyła się prawie dwukrotne, przekraczając w 1962 roku prawie milion osób. Był to ruch silnie zróżnicowany tak pod względem składu socjalnego jak i motywów wyjazdów, długości pobytu, rozmieszczenia w ciągu roku oraz odległości od miejsca zamieszkania turystów. Ponad połowę (55,6%) stanowił ruch zorganizowany. W ruchu krajowym ogółem, najsilniej reprezentowane były: Warszawa, Kraków i województwo katowickie. Znaczne różnice występowały również między ruchem wycieczkowym a turystyką pobytową w rozkładzie rocznym. Z reguły wycieczki wykazywały większą koncentrację sezonową aniżeli pobyty. Znacznie wzrosły również przyjazdy turystów zagranicznych. W 1956 roku zanotowano, po raz pierwszy po wojnie, zorganizowane ich grupy w Tatrach.
Wycieczki odbywały się „Szlakiem Tatrzańskim” – od Polany Chochołowskiej do Morskiego Oka i Zakopanego (wraz ze zwiedzaniem Poronina) oraz „Szlakiem Sądecko-Tatrzańskim” – od Krynicy do Tatr z kilkudniowym pobytem w Zakopanem. Od 1963 roku liczba przyjezdnych wzrosła niemal dwukrotnie (91%), przekraczając dwa miliony osób. Szczególna dynamika – wzrost ponad pięciokrotny – cechowała turystykę zagraniczną. Jej udział w ogólnej liczbie turystów osiągnął 8%. Ten gwałtowny rozwój dotyczył w większym stopniu ruchu wycieczkowego aniżeli turystyki pobytowej, o czym najlepiej świadczy nieproporcjonalny w stosunku do liczby turystów wzrost liczby udzielonych noclegów (15%). Obserwowane już wówczas pewne przeobrażenia strukturalne w turystyce na korzyść przyjazdów jedno- lub kilkudniowych, miały związek również m.in. z nasilającą się stopniowo zmotoryzowaną turystyką weekendową. W latach siedemdziesiątych liczba przyjazdów w Tatry przekroczyła trzy miliony osób, przeciętnie ponad połowę stanowili turyści w ruchu zorganizowanym. Największy ruch turystyczny przypada na połowę lat osiemdziesiątych, który wynosił około 3,5-4 mln. osób rocznie. Zmiany polityczne i ekonomiczne w Polsce oraz większe możliwości wyjazdów zagranicznych, spowodowały na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych wyraźne zmniejszenie przyjazdów turystów w Tatry. Od 1992r. notuje się powolny wzrost ruchu o 5-10% rocznie, a liczba turystów odwiedzających Tatry zbliża się ponownie do 3 milionów osób.
Przyjazdy do Zakopanego trwają nieprzerwanie w ciągu całego roku. Istnieje jednak duża nierównomierność ich rozłożenia w czasie. Poza zróżnicowaniem sezonowym wyraźne zmiany w nasileniu ruchu turystycznego występują w cyklu tygodniowym, a to w związku z turystyką weekendową. Oprócz szeregu stałych imprez sportowych, krajowych i międzynarodowych, które wymownie świadczą o ugruntowaniu pozycji Zakopanego jako wysokiej skali ośrodka sportów zimowych, coraz bardziej utrwala się też jego rola jako ośrodka kulturalnego. Poprzez stałe ekspozycje czy też okolicznościowe imprezy, podtrzymuje się również tradycje związane z wybitnymi twórcami kultury tatrzańskiej.